اسکانوماچو پیچو شهر گمشده در تاریخ، این نام به معنی قله‌ی قدیمی، یک محوطه‌ی باستانی به‌جا‌مانده از دوره‌ی تمدن اینکاها است. این بنا در ارتفاع ۲٬۴۳۰ متری از سطح دریا در دامنه‌ی کوه در بالای دره‌ی اوروباما در کشور پرو و در ۷۰ کیلومتری شمال کوزکو قرار دارد. معمولا از این شهر با عنوان «شهر گمشده‌ی اینکاها» یاد می‌شود. ماچو پیچو یکی از شناخته‌شده‌ترین نمادهای امپراتوری اینکاها است.
این شهر تاریخی یکی از شگفت‌انگیزترین اماکن باستانی و یکی از عجایب هفتگانه‌ی جدید جهان است. بقایای شهر تاریخی ماچوپیچو، در سال ۱۹۱۱ توسط کاشف آمریکایی، هیرام بینگهام کشف شد.
در حالی که تمدن “اینکا” از ارتفاعات ۲۴۰۰ متری آند برای ساخت هزاران سازه‌ی سنگی خود از اوایل دهه‌ی ۱۴۰۰ استفاده می‌کردند، ماچوپیچو که در زبان “کچوا” به معنای قله‌ی قدیمی است، از زمان‌های قدیم به عنوان مکانی مقدس مورد احترام بود. تمدن اینکا این مکان مقدس را به شهری کوچک اما شگفت‌انگیز تبدیل کرد.
این شهر با زمین‌های کشاورزی پلکانی احاطه شده بود که آب آن‌ها از چشمه‌های طبیعی تامین می‌شد و منابع غذایی مورد نیاز برای جمعیت شهر را فراهم می‌کرد. تمدن اینکا از ماچوپیچو به عنوان شهری پنهان برای برگزاری مراسم آیینی استفاده می‌کردند.
این شهر در ارتفاع ۶۰۰ متری رود خروشان اوروباما بنا شده است. بقایای بناهای متعددی چون قصرها، حمام‌ها، معابد، اتاق‌های ذخیره‌سازی و نزدیک به ۱۵۰ خانه در میان ابرها خودنمایی می‌کنند. این سازه‌ها در سنگ‌های گرانیت خاکستری رنگ در دل کوه‌ها ساخته شده‌اند به نحوی که نبوغ معماری و زیبایی‌شناسی این تمدن را نشان می‌دهند.
وزن بسیاری از قطعات سنگی به کار رفته در این سازه‌ها ۵۰ تن یا بیشتر تخمین زده می‌شود. این قطعات با چنان دقتی تراشیده شده و در کنار هم قرار گرفته‌اند که حتی با نبود ملات بین قطعات حتی تیغ باریک چاقو نیز وارد درزهای آن نمی‌شود. اطلاعات کمی درباره‌ی کاربردهای اجتماعی و مذهبی این مکان در عصر تمدن اینکا وجود دارد.
با توجه به نسبت بقایای استخوان‌های کشف شده در ماچوپیچو که تعداد زنان بسیار بیشتر از مردان بود، موجب مطرح شدن این نظریه شده است که احتمالا این شهر مکانی برای تربیت و آموزش راهبه‌ها یا همسرانی برای مقامات عالی‌رتبه‌ی اینکا بوده است. البته بررسی‌های جدید استخوان‌شناسی نشان می‌دهد که تعداد استخوان‌های مردان با استخوان‌های زنان تقریباً برابر است؛ بنابراین، این نظریه که این شهر به زنان اختصاص داشته رد می‌شود.
یکی از اصلی‌ترین کاربردهای این شهر، استفاده از آن به عنوان رصدخانه‌ی نجومی است. سنگ “اینتیهواتانا” به‌عنوان مشخص‌کننده‌ی تاریخ اعتدالین و سایر دوره‌های قابل توجه نجومی استفاده می‌شده است. در ساعت میانی روز ۲۱ مارس و ۲۱ سپتامبر، خورشید درست بر بالای ستون قرار می‌گیرد به نحوی که هیچ سایه‌ای ایجاد نمی‌کند. به باور آن‌ها، این زمانی است که خورشید با صخره گره می‌خورد. در این زمان‌ها تمدن اینکا به برگزاری مراسم آیینی می‌پرداختند. البته این سنگ، یک هم‌ترازی هم با انقلاب دسامبر (انقلاب تابستانی در نیمکره‌ی جنوبی) دارد. طبق افسانه‌ها اگر پیشانی فردی با این سنگ تماس پیدا کند، این سنگ چشم بصیرت او را به سوی جهان روحانی می‌گشاید.
سنگ‌های اینتیهواتانا اشیای مقدسی برای اینکاها بودند. اسپانیایی‌های فاتح ماچوپیچو به دنبال این سنگ‌ها می‌گشتند و آن‌ها را نابود می‌کردند. مردم اینکا اعتقاد داشتند زمانی که یک سنگ اینتیهواتانا در زیارتگاهی نابود می‌شود، خدایان، آن مکان را ترک می‌کنند یا می‌میرند. از آنجایی که اسپانیایی‌ها شهر ماچو پیچو را با این حال که به وجود آن شک داشتند، نیافته بودند، سنگ اینتیهواتانای ماچو پیچو هنوز در جای اصلی خود قرار دارد.
این شهر برای مدت چهل سال بعد از فتح کوزکو توسط اسپانیایی‌ها در سال ۱۵۳۳، متروکه باقی ماند. راه‌های ارتباطی بین مراکز اجتماعی امپراتوری اینکا از بین رفت و این امپراتوری کم کم رو به نابودی رفت.
ارسال دیدگاه