اسکانومحال است ایرانی باشی و نام چُغازَنبیل را نشنیده باشی! چغازنبیل یک نیایشگاهی باستانی بوده که توسط ایلامی‌ها و در حدود سال 1250 قبل از میلاد ساخته‌شده است، اما گویا با حمله آشوری‌ها ساخت آن ناتمام مانده که تمامی آجرها و هزاران خشت استفاده‌نشده در آن مهر تصدیقی است بر گفته‌های ما… این منطقه باستانی بخشی به‌جای مانده از شهر دوراونتش در نزدیکی شوش است که در سال 1979 اولین اثر تاریخی از ایران در فهرست میراث جهانی یونسکو بوده که از آن به‌عنوان یک ارزش استثنایی و جهانی یاد می‌شود. جالب است بدانید، بر طبقه گفته خاور شناسان، چغازنبیل نخستین ساختمان مذهبی در ایران بوده است.
این نیایشگاه باستانی توسط یکی از پادشاهان ایلامی بانام اونتاش نپیریشا در نزدیکی رود دز ساخته شد و ازآن‌پس نام دوراونتاش را با خود به دوش کشید. درواقع دوراونتاش به معنای قلعه اونتاش بوده و در برخی از متون میخی از آن بانام شهر اونتاش یادشده است.
در مرکز شهر، معبد بزرگی قرارگرفته که به‌صورت مطبق بناشده و هم‌اکنون دوطبقه بیشتر از آن پا بر جای نمانده است. این معبد درگذشته بانام زیگورات شناخته می‌شده و متعلق به دو تن از خدایان بزرگ ایلامی؛ اینشوشیناک و نپیریشا بوده است. آن‌طور که به چشم می‌آید، دورتادور این معبد عظیم را دیواری احاطه کرده بوده که در کنار آن معابد دیگری بناشده است. در اطراف دیگر این حصار معابد دیگری نیز دیده می‌شود که مجموعه آن‌ها توسط حصارهای دیگری احاطه‌شده‌اند.
در خارج از حصارها بقایای کوچکی از خانه‌های شهری در سطح زمین یافت می‌شود که دورتادور آن را دیوار سومی احاطه کرده و کل شهر را محصور می‌کرده است. این حصار خارجی دارای چهار کیلومتر طول بوده که در نزدیکی آن‌ها کاخ‌های شاهی قرار داشته‌اند. تنها قسمت‌های دیگری که از چغازنبیل و زیگورات یافت شده، پنج مقبره زیرزمینی متعلق به خانواده‌های شاهی و مخزنی برای آب بوده است.
ارسال دیدگاه