اسکانودر کشور‌های قاره آسیا شهرهای کهن بسیاری وجود دارند، برای مثال می‌توان به شهر آریحا (جریکو) در فلسطین اشاره کرد که با حدود ۸۰۰۰ سال قدمت یکی از قدیمی‌ترین تمدن‌های بشر در قالب شهر است. ولی طبق آخرین پژوهش‌های باستان شناسان با حفاری‌های متعدد در حوزه رود هلیل رود و روستای صندل به این مهم دست یافتند که گهواره تمدن خاورمیانه، نه تمدن بین‌النهرین بلکه تمدن درخشان جیرفت بوده است. گفته می‌شود شهری به مساحت ۴۰۰ کیلومترمربع در کنار رود هلیل رود قرار داشته که حتی از تمدن بابل و بین‌النهرین نیز قدیمی‌تر بوده که منظور همین شهر دقیانوس است. این مهم با کشفیاتی که در حفاری‌های باستان‌شناسی به دست آمده اثبات شده و این شهر هم‌اکنون ثبت ملی شده است.
همچنین شهر سوخته بقایای ابر شهری است باستانی که در استان سیستان و بلوچستان واقع شده است. این شهر روی آبرفت‌های رود هیرمند ساخته شده و زمانی در ساحل آن واقع شده بود. گفته می‌شود این شهر پیشرفته‌ترین شهر تمدن کهن به شمار می‌آید که با دوره برنز تمدن جیرفت همخوانی دارد. دلیل از بین رفتن و خالی از سکنه شدن این شهر در هاله‌ای از ابهام است از این رو به این نام خوانده می‌شود. بنا بر یافته‌های باستان‌شناسی این شهر ۲۸۰ هکتار وسعت داشته و صنایع گوناگونی در آن رواج داشته‌اند. نمونه‌هایی بدیع از زینت‌آلات در حفاری‌های این شهر به دست آمده که گواه این مدعا هستند. همچنین شهر سوخته از سیستم آب‌رسانی و تخلیه فاضلاب برخوردار بوده که در مقایسه با امکانات شهرهای آن زمان نشان دیگری بر پیشرفت و شکوه این شهر باستانی است. قدیمی‌ترین تخته نرد جهان نیز در این شهر یافت شده است.
شوش، قدیمی‌ترین شهر زنده ایران
شوش، قلب تاریخی ایران است؛ پایتخت نخستین تمدن ایران زمین در ۷ هزار سال پیش که تا قرن‌ها پس از آن هم جایگاه مهم خود را از دست نداد و هنوز هم مسکونی باقی ماندها ست؛ شهری که بی شک یکی از دیدنی‌ترین و غنی‌ترین ذخایر تاریخی این سرزمین زیبا است. شوش سال‌ها مرکز تمدن عیلام بوده که واقع در یک‌صد و پنجاه کیلومتری شرق رود دجله در استان خوزستان است، شوش از حدود ۲۷۰۰ قبل از میلاد پایتخت بوده و این مرکزیت تا پایان امپراتوری هخامنشی ادامه می‌یابد که بالغ بر ۳۰۰۰ سال می‌شود. اطلاعات تاریخی موجود نشان می‌دهد که عیلامیان در این منطقه ۲۰۰۰ سال به مرکزیت شهر شوش پادشاهی داشته‌اند تا قبل از حملهُ مغول شوش بسیار آباد بود و مردمان زیادی در آن زندگی می‌کردند و تنها بعد از حملات ویرانگر مغول بود که قابلیت سکونت شهر کمتر می‌شود اسناد دربارهُ عیلام پس از سدهُ بیست و پنجم پیش از میلاد یافت می‌شود. حفاری‌های باستان‌شناسی نشان می‌دهد ۹۰۰۰ سال پیش این شهر سکونت‌گاه کشاورزان بوده است.
ارسال دیدگاه